Op deze pagina stel ik heel graag mijn eigen honden aan je voor. Ze zijn onlosmakelijk verbonden aan Z-dogs.

ZINOU

15-10-1999 - ⭐25-05-2015⭐

Mijn allereerste eigen hond en mijn eerste 'Z'tje' was Zinou, met hem is het eigenlijk allemaal begonnen en is mijn allergrootste passie ontstaan.

Toen al, ruim 20 jaar geleden, koos ik heel bewust voor een herplaatser. Ik heb Zinou als vierjarige, samen met mijn toenmalige vriend, uit een Nederlands asiel geadopteerd. Hij, een volle reu, was gevonden in een dorpje nabij Leeuwarden, niet gechipt en niet opgeëist door een eigenaar. Qua looks en karakter echt een kruising herder/ windhond. Ik had op voorhand niet durven hopen wat voor speciale band we met elkaar zouden krijgen en wat voor goede leermeester hij voor mij is geweest. Met Zinou kon ik lezen en schrijven, hij was echt een hond uit duizenden. Overal ging hij met me mee naar toe; naar mijn werk (destijds een crisisopvang voor jongeren), mee op buitenritten met mijn paard, mee te mountainbiken naar de bossen, op bezoek naar vrienden/ familie en noem maar op. Daarnaast ging er een 'hondenwereld' voor me open; zo zijn we samen behendigheid gaan doen, hebben we het coursen ontdekt, hebben we menig Dogtrail (een soort survivaltocht) gelopen en hebben we (samen met Ziba en Zowi) de actieve wandelvakanties ontdekt. Ondanks dat hij een prachtige leeftijd had bereikt, was en is het gemis nog steeds enorm en had hij voor Z-dogs van hele grote betekenis kunnen zijn.

ZIBA 

01-07-2007 - ⭐25-11-2022⭐

Mijn tweede Z'tje en mijn eerste buitenlandse hondje, Ziba komt uit Spanje. Ik zag haar destijds op het internet voorbij komen in mijn zoektocht naar een tweede hondje en ik was op slag verliefd. De gelijkenis met Zinou was enorm en waarschijnlijk mede daarom viel ik direct voor haar. Haar beschrijving was summier: ze was gedumpt voor het asiel en als lief klein hondje op zoek naar een thuis. In werkelijkheid bleek ze behoorlijk groter dan gezegd werd. Waar ik overigens al vanuit ging, want dit was echt geen hondje van maar 35 cm ;-) Ziba was (geschat) anderhalf jaar oud toen ze bij mij kwam. Samen met een vriendin haalde ik haar destijds op bij een huis, ergens in Limburg, waar ze die ochtend net was aangekomen met het transport. We vulden de papieren in en we vertrokken naar huis. Ik heb nooit meer iets vernomen van de stichting, die inmiddels niet meer bestaat. Ziba was een schat van een hond, die behalve, de wat verwachte,  aanpassingsproblemen, verder geen trauma of een rugzakje had. Jachtinstinct had ze zeker wel, maar desondanks stond ze goed onder appèl en kon ze prima loslopen.

Wat heb ik een mooie avonturen samen met haar, Zinou en Zowi en later met de rest van mijn roedel mogen beleven! Ik denk met veel plezier terug aan de prachtige Dogwalktrailvakanties in Oostenrijk en alle Dogtravelvakanties. Maar ook de vele bezoekjes aan de renbaan, dat was echt zo Ziba haar ding, heerlijk om haar daar zo te zien genieten en haar even haar 'medische issues' te laten vergeten. Deze medische problemen hebben zich helaas haar hele leven parten gespeeld en mede daarom was ze in huis heel erg op zichzelf. Ziba mocht zijn wie ze was en ze gaf gelukkig heel goed haar eigen grenzen aan. Mee naar het bos vond ze fantastisch, op en top gelukkig was ze tijdens de boswandelingen. Tot op het laatst kon ze hier gelukkig nog van genieten en liep nog met gemak een wandeling van 5 km mee. 

We hebben helaas op 25 november 2022 afscheid moeten nemen van mijn meisje en ik mis haar nog iedere dag. Ze laat een enorme leegte achter, ruim 14 jaar hebben we samen lief en leed gedeeld en net als Zinou was ze echt een hondje uit duizenden.

ZOWI

(06-11-2009)

Zowi, mijn tweede buitenlandse hondje en derde zwarte Z'tje. Zowi is ook een Spanjaard en ze komt van Gran Canaria waar ze als klein pupje is gevonden in een container. Ze had parvo en heeft het ternauwernood overleefd, haar komst was dus lange tijd onzeker. Haar naam is Zowi geworden, wat 'levenslustig' betekent en haar dus perfect past. Ook nu nog steeds doet ze haar naam eer aan en ook al is ze inmiddels aardig op leeftijd, qua gedrag blijft ze echt mijn eeuwige puppy. 

Ook Zowi heb ik via een fotootje uitgezocht op het internet en wederom viel ik direct voor haar looks en trieste verhaal. Ook haar beschrijving was verder heel summier en haar komst heel bijzonder te noemen. Zowi heb ik in mei 2010, midden in de nacht, samen met mijn moeder, van het vliegveld in Düsseldorf opgehaald, waar ze mee terug was gereisd met vakantiegangers. Er was een vrijwilliger van de stichting aanwezig, die niet op de hoogte was van mijn komst en als we iets te laat waren geweest, dan was Zowi met haar meegegaan. Vervolgens kreeg ik het paspoort in mijn handen gedrukt, het advies om het hondje in de toiletruimte pas uit haar Carier te halen en aan te lijnen (ik had destijds dus gewoon een halsbandje mee 😱). Toen dat was gelukt en wij uit de toiletruimte kwamen, zag ik de dame in kwestie nog net vertrekken in de lift naar beneden en daar stond ik dan met mijn hondje en haar Carier, zonder adoptiecontract, verdere informatie en wederom een stichting waar ik nooit meer iets van heb gehoord.

Vrijwel nog maar net bij me, ging ze al samen met mij, een vriendin, Zinou en Ziba mee op vakantie naar Oostenrijk. Als jonge gup, zat ze hele bergwandelingen in mijn rugzak achterop mijn rug. Het voelt nog als de dag van gisteren dan we daar rondliepen. Zowi vindt alles prachtig, zolang ze maar fijn mee mag. Maar het meest genieten doet ze toch wel van het strand, heerlijk die uitgestrekte 'zandvlakte' om vervolgens dan het 'gek vel' te krijgen.

Zowi is echt mijn schaduw, ze hangt enorm aan me en ligt in huis ook altijd in mijn buurt. Momenteel heeft ze haar 'troon' (een mandje) op de bank. Zowi is echt fantastisch leuk met andere honden, ze krijgt echt werkelijk iedere hond aan het spelen en doet dat op haar unieke eigen wijze. Zo snuffelt ze eerst wat voorzichtig, staart omhoog en volop kwispelen, een paar keer de speelbooghouding afgewisseld met een pirouette. Vervolgens geeft ze daarna zachte porretjes aan de andere hond (vaak aan de zijkant van hun lijf), draait ze weer snelle pirouetjes en wisselt die af met de speelboog houding, altijd succes verzekerd ;-) Ze heeft hier op de buurt een paar 'vrienden' en ze hoeft ze maar te zien of ze racet er op af!

Met de wandelingen is ze fantastisch gezelschap en echt onmisbaar. Een hondje wat mij altijd goed in de gaten houdt en blaft op het commando 'luid' als één van de andere weer eens iets in de neus heeft en te ver vooruit gaat. Kortom echt 'mijn meisje', die hopelijk nog heel lang bij ons blijft.

KENSI

20-12-2013 

Kensi is mijn eerste Griekse hondje, ze is afkomstig van Samos. Ik heb haar in mei 2014 als jonge pup opgehaald uit een gastgezin. Ze was samen met nog vier nestgenootjes in een grote doos gedumpt voor het asiel in Samos. Twee puppy´s werden geëuthanaseerd en drie hadden het geluk mee te mogen reizen naar Nederland samen met een dierenarts, die daar was voor een sterilisatieproject en haar vervolgens meenam naar huis. In die tijd was ik eigenlijk op zoek naar een leuke ´sport puppy´ voor de agility en was ik al bij een nestje Kelpies gaan kijken, maar ergens bleef die twijfel of ik wel voor een speciaal gefokte puppy moest gaan terwijl er zoveel thuisloze pups zijn. En toen zag ik op facebook een post van drie puppy´s van Samos voorbijkomen. En je raadt het al, ik was eigenlijk direct verliefd! Snel een afspraak gemaakt om ze te bezoeken en Kensi had direct mijn hartje gestolen. Toch nog wel even bedenktijd gevraagd, maar bij thuiskomst wist ik het al wel en ik heb haar dan ook direct de volgende dag opgehaald. Kensi was mijn eerste eigen puppy en ik kon me geen makkelijker hondje wensen. Uitermate zacht van karakter en ze vulde mijn toenmalige roedeltje echt perfect aan! 

Nog steeds vervult ze een belangrijke rol in mijn roedel, ze is een echte vredestichter en er hoeft maar iets te gebeuren wat niet 'oke' is en ze komt me waarschuwen door voor me te gaan zitten. Zelfs als mijn dochter eens iets heeft laten vallen of iets heeft gedaan of ik zelf weer eens onhandig ben geweest, komt ze er gelijk aan. Ook ten opzichte van de andere honden sust ze waar nodig of begrenst ze bepaald gedrag.

Haar zachte en lieve karakter kenmerkt haar nog steeds, ze is echt voor alles en iedereen lief, al komt ze binnen de roedel uitstekend voor zichzelf op en kan dan behoorlijk fel uit de hoek komen. Als ze buiten een hond tegenkomt, die ze spannend of te druk vindt, gaat ze op voorhand al gillen. Eigenlijk heel slim, want dit schrikt behoorlijk af en heeft dus direct effect. 

Mee naar de paarden vindt ze fantastisch leuk, heerlijk wat rondstrûnen in en om stal en als ze dan mee mag op buitenrit is het helemaal feest!

Met Kensi ben ik actief in de behendigheid. We hebben ook altijd met veel plezier wedstrijden gelopen, maar sinds dat op een laag pitje staat, genieten we samen fijn van de trainingen.

YINDI

(01-05-2014)

Een schoonheid om te zien en dat is dan ook gelijk de reden dat ik haar heb geadopteerd. Ik was eigenlijk helemaal niet op zoek naar nog een hond, maar ik zag haar voorbij komen op facebook en ik was op slag verliefd op deze bijzondere verschijning! Yindi komt net als Zowi van Gran Canaria en bij zelfde stichting vandaan. Gelukkig was er bij deze stichting nogal wat veranderd en hebben ze het nu een stuk beter voor elkaar. Voorafgaand aan Yindi haar komst kreeg ik dan ook een huisbezoek van een vrijwilliger en heb ik Yindi bij een gastgezin opgehaald (waar ze twee dagen daarvoor was aangekomen, omdat ze in Nederland is gesteriliseerd). Aangezien ze totaal niet naar haar wond omkeek, mocht ik haar zo kort na de operatie wel komen ophalen. Ik weet nog dat ik daar binnen stapte en Yindi totaal geen oog voor me had, ze was heel druk en alleen maar gericht op buiten en alle geurtjes en geluiden. De desbetreffende vrijwilliger vroeg zich hardop af of ik haar nog wel wilde adopteren, aangezien er geen contact mogelijk was. Uiteraard maakte ik me daar geen zorgen over, ik gaf aan dat haar gedrag prima verklaarbaar was en het allemaal wel zou loslopen. 

Yindi is gevonden op Gran Canaria ergens op een groot afgezet bouwterrein, waar meerdere honden rondliepen, die aan hun lot waren overgelaten. Ze zou nog geen jaar oud zijn toen ze zich in maart 2015 bij mijn roedel voegde. Yindi haar voorgeschiedenis heeft haar sporen nagelaten en ze is qua gedrag zeker niet de makkelijkste hond en ze is dan ook een hele goede leermeester voor mij (geweest). Yindi heeft een behoorlijk jachtinstinct, wat maakt dat ze alleen op bepaalde overzichtelijke plekken los kan lopen. Gelukkig lijkt dit wel wat te verminderen nu ze ouder wordt. Daarnaast heeft ze een enorme drive en zit ze hoog in haar energie. Daarnaast kan ze buiten enorm snel getriggerd/ overprikkeld zijn, wat maakt dat ze fietsers, mensen etc. wil gaan najagen/ drijven wanneer ze de kans krijgt. Ze is enorm beschermend ten aanzien van mij en de roedel. Zo vliegt ze op andere honden af of valt ze naar hen uit, wanneer ze daarin niet (op tijd) wordt begrensd. In huis heeft ze twee kanten, enerzijds is ze de grootste knuffelkont die er is en kan ze heerlijk luieren, anderzijds is ze haantje de voorste bij een vreemd geluid of bij een kat in de tuin en moet ze echt niets missen. 

Heel bijzonder om te ervaren is, dat zij juist een hele stabiele hond is in mijn roedel voor alle honden, die wij de afgelopen jaren in huis hebben opgevangen. Allen trekken zich ernorm op aan Yindi zowel binnenshuis als buitenhuis. 

Yindi is echt een enorme waterrat, dol op zwemmen en speeltjes apporteren. Behendigheid vond ze ook fantastisch leuk om te doen, maar hier moest ze helaas noodgedwongen mee stoppen. Yindi blijkt behoorlijke artrose in haar linkerpolsgewricht te hebben. Wat dat betreft ben ik heel blij dat ik uiteindelijk de juiste supplementen voor haar heb gevonden en ze verder een heerlijk, pijnvrij, hondenleven heeft. Waarbij dagwandelingen en wandelvakanties echt haar favoriet zijn! 

YUKI

(11-01-2018)

Yuki is mijn tweede Griekse hondje en wederom afkomstig van Samos. Yuki komt bij de opvang vandaan, waar ik destijds werkte. Mijn collega, wetende dat ik er misschien wel een klein hondje bij wilde, appte mij dat er nu toch een leuk hondje was binnengekomen en ik moest natuurlijk even langs komen ;-) Samen met mijn dochter ben ik naar de opvang gegaan en daar zat ie in zijn kleine benchje in de ontvangstruimte. Wat een leukerd! We hadden die middag nog wat dingen gepland staan, dus we zijn hem aan het einde van de middag gaan ophalen. Yuki was het daar niet zo mee eens, want sinds ons vertrek had hij alleen maar zitten piepen..... In eerst instantie kwam hij bij ons in gastgezin, maar al snel werd duidelijk dat hij niet meer zou vertrekken, mijn dochter was inmiddels gek op hem en die twee zijn echt onafscheidelijk.

Er was weinig bekend over Yuki zijn voorgeschiedenis, hij zou door een gezin gevonden zijn op straat, die hem een tijdje in huis hadden genomen en hem vervolgens naar de shelter hebben gebracht. Yuki had in het begin bij ons echt veel last van verlatingsangst, natuurlijk niet verwonderlijk met wat hij in zijn korte leventje allemaal al had doorgemaakt. Met het nodige geduld, kleine stapjes en opbouwen van vertrouwen, zijn we deze periode goed doorgekomen en kan hij nu probleemloos alleen (met aanwezige honden) thuis blijven.

Yuki is de benjamin van de roedel met zijn vijf jaar en het type 'grote bek, klein hartje'. Ook zit er een behoorlijk hoog terriërgehalte in dit mannetje en is hij zeker niet altijd de meest gemakkelijke hond, vooral niet wat betreft zijn hoge 'drive' en jachtinstinct. Hij laat zich daarnaast ook snel 'opfokken' door de rest van de roedel. Zodra één van hen bijvoorbeeld wat ziet of een sprintje trekt in het bos, gaat Yuki zijn alarm (d.w.z. gillen en blaffen) af. Één van de redenen dat Yuki dus ook niet losloopt in het bos ;-) Met Yuki ben ik actief in de behendigheid en daarin komt zijn drive zeker wel van pas! Hij vindt het spelletje geweldig en is dan echt super fanatiek.

Yuki is ook degene die menig logeerhond in huis tot spelen krijgt en ligt vaak als één van de eerste bij ze in de mand. Hij is echt dol op balletjes en kan zichzelf hier tijden mee vermaken, al vindt hij ze apporteren toch wel het allerleukste. 

Yuki is echt dol op kinderen en die hebben een enorme aantrekkingskracht op hem. Vanaf het moment dat hij bij ons kwam, was en is hij ook echt het vriendje van mijn dochter. Yuki is ook het eerste hondje, die ik samen met mijn dochter heb verwelkomt #bijzondermomentje.

ZUMA

(13-09-2015)

Zuma is mijn eerste eigen Roemeense hondje, voor haar had ik al diverse Roemenen in gastgezin gehad. Zuma heb ik op 18 april 2020 meegenomen uit de opvang waar ik destijds werkte. Ze was diezelfde dag net aangekomen met het transport vanuit Roemenië en na mijn werkdag nam ik haar mee naar huis.

Zoals zoveel Roemenen is Zuma op straat gevonden door een rescuer, Zuma gaf nog melk, maar haar puppy´s waren nergens te bekennen. De rescuer had op dat moment net een nest moederloze pups gevonden, waarvoor Zuma deze zorg op zich heeft genomen. De pups hebben uiteindelijk allemaal een thuis gevonden en Zuma heeft nog ruim twee jaar, in een buiten ´kooi´ op de boerderij van de rescuer gewoond. Ze dacht dat er niemand zou zijn, die ´crazy Maria', zoals ze haar gekscherend noemde, in huis wilde nemen. Ja, qua gedrag en energie is het zeker een bijzonder hondje ;-) In 2019 ontstond er een (vaste) samenwerking tussen de rescuer en de opvang en was Zuma één van de eerste hondjes, die met een groot transport naar de opvang kwam. Na een aantal weken bij ons gastgezin te hebben doorgebracht, was ze ´klaar´ voor adoptie, ik schreef haar profiel en had diverse contacten met geïnteresseerden. Zuma was echter behoorlijk eenkennig en had een dusdanige handleiding, dat het idee van een adoptie me steeds meer tegenstond. Ik had er onvoldoende vertrouwen in dat er een adoptant zou zijn, die voldoende uit de voeten zou kunnen met Zuma haar handleiding en voorzag teveel risico´s. Dit maakte dat ik Zuma terugtrok uit de adoptieprocedure en ze bij ons bleef wonen. Zuma was inmiddels ook aardig 'thuis' en was ook echt onderdeel van de roedel geworden.

Inmiddels zijn we ruim drie jaar verder en hebben we de nodige avonturen beleefd. Ja, met Zuma is het nooit saai ;-) Ze heeft een behoorlijk jachtinstinct en is in het bos echt niet los vertrouwd. Zuma vindt behendigheid ook geweldig, al blijft ze een Roemeen en moet er wel iets lekkers tegenover staan en doet ze vooral graag haar eigen parcours, haha. Ach, ik vind het allang bijzonder, een hondje met zo'n voorgeschiedenis, die zich uiteindelijk heeft ontwikkeld tot wie ze nu is en is ze vooral een fantastisch leuk hondje voor ons. Daarbij neem ik haar bijzondere handleiding graag voor lief. 

 ROOSJE (Primerose)

(21-07-2015)

Roosje komt ook uit Roemenië en net als Zuma, bij dezelfde rescuer vandaan. Ook Roosje heb ik (november 2021) vanuit de opvang, waar ik destijds werkte, meegenomen naar huis, ze kon wel een gastgezin gebruiken. Roosje liep daar al even rond in de ontvangst / winkelruimte, maar was vooral erg angstig en teruggetrokken en in combinatie met de drukte aldaar echt geen fijne plek voor haar. 

Roosje is gevonden bij een grote afgesloten tuin (Primrose garden, vandaar haar naam). De eerste keer dat de rescuer haar zag, was ze drachtig, maar liet Roosje zich maar niet vangen. De rescuer kreeg geen toestemming de tuin te betreden, dus was het een kwestie van haar vertrouwen voor zich te winnen, door haar te voeren. Dit voeren werd een lange tijd ' bijvoeren' aangezien Roosje inmiddels puppy's had gekregen in de afgesloten tuin. Er zat voor de rescuer niets anders op Roosje te blijven voeren en af te wachten tot ze geen melk meer zou geven. Roosje is een tijdje later gevangen, helaas zijn haar pups nooit gezien.

Roosje was bij ons in huis in eerste instantie echt een 'wereldvreemd' hondje, het leek wel alsof ze totaal niet wist hoe ze hond moest zijn. Ze heeft alle tijd en ruimte gekregen om zich te mogen ontwikkelen en trok zich vooral enorm op aan de andere honden. Iedere keer blijft het toch weer zo bijzonder te ervaren hoe ze van elkaar kunnen leren. Met totaal geen verwachtingen en druk heeft Roosje alle tijd gekregen, die ze nodig had. En tijd had ze zeker nodig, zo gingen er enkele weken overheen voor Roosje eraan toe was verder dan de tuin te komen. Duidelijk werd ook dat Roosje dusdanig aan de roedel en aan ons gehecht was geraakt (en wij ook aan haar) dat ik het haar niet wilde aandoen, dit gehele proces weer ergens anders door te moeten maken. En dus mocht Roosje bij ons blijven wonen. 

Van een schuchtere en verlegen hondje is niets meer over. Ze is behoorlijk nadrukkelijke en luidruchtig aanwezig en we noemen haar gekscherend 'blafkees'. En met haar favoriete speel (knuffel met een vreselijke piep) is het al helemaal één groot feest ;-) Ik dacht er laatst nog aan: onvoorstelbaar wat voor ontwikkeling Roosje heeft doorgemaakt. Ze is echt van zover gekomen en het laat ook maar weer zien hoeveel tijd daar dus voor nodig is. Ze is echt enorm op mij gericht en ze ligt s' avonds graag op schoot of naast me op de bank. Ook Roosje heeft inmiddels de behendigheid ontdekt en wie had dat gedacht! Ze traint echt heel leuk samen met mijn dochter (uiteraard met luid geblaf) en die twee zijn echt twee handen en vier pootjes op één buik.